"Een infectie is een ziekte van buitenaf, een soort derde partij"

Wanneer bedacht u ‘ik wil dokter worden’?

“Ik heb het ziekenhuis altijd een magische plek gevonden waar ik graag zou willen werken. Ik vond biologie en scheikunde boeiende vakken, dus ben geneeskunde gaan doen en dacht, daarna zie ik wel verder. Het werd een rijdende trein, met steeds weer een nieuw station. En dan ben je ineens dokter.”

Waarom koos u voor de interne geneeskunde?

“Ik vond dat tijdens mijn coschappen het meest boeiende specialisme. Het betreft de mens van top tot teen, het gaat over veel meer dan één onderdeel van het lichaam. En eigenlijk gaat het zelfs over de hele persoon: ook je leefwijze is van invloed op het hele systeem. Dat maakt het tegelijkertijd interessant én lastig. Elk orgaan kan betrokken zijn, uit balans zijn. Je moet daarom als internist breed blijven denken. Het verhaal van de patiënt, het labonderzoek en wat je ziet, daar probeer je een passend plaatje van te maken, op zoek naar de diagnose.”

Vanwaar uw fascinatie voor infecties?

“Een infectie is een ziekte van buitenaf, een soort derde partij. Het kan gaan om het binnendringen van bacteriën, virussen of parasieten. Hoe reageert het lichaam daarop? Er is een interactie tussen mens en omgeving. Hoe ontstaan infectieziekten en hoe verspreiden ze zich? Hoe hebben we als samenleving invloed op het voorkomen van infectieziekten zoals hiv  en nu corona? Dat vind ik allemaal bijzonder boeiend.”

“Wat me ook boeit is het gebruik van antibiotica. Het is mooi dat ze er zijn, maar hoe zetten we ze in? Te veel of onnodig voorschrijven van antibiotica leidt uiteindelijk tot resistentie van bacteriën. In Nederland doen we het redelijk goed, dat moeten we zo zien te houden. In het ziekenhuis checkt het zogenaamde A-team dagelijks - gevraagd en ongevraagd - het gebruik van antibiotica. Krijgt de patiënt het juiste middel? Kunnen we beter een breder of juist smaller werkend middel geven? Ook de tijdsduur is belangrijk, je moet een antibioticum niet te kort én niet te lang gebruiken. En soms kan een kuur per infuus ook thuis worden gegeven.”

Een antibiotica-infuus thuis, kan dat?

“Zeker! Sommige patiënten hebben een langdurige antibioticumkuur per infuus nodig , maar hoeven daarvoor niet in het ziekenhuis te blijven. Denk aan een bloedbaaninfectie, een hartklepontsteking of een hardnekkige blaasontsteking met een resistente bacterie waarbij pillen niet meer helpen. Deze patiënten kunnen hun kuur prima thuis krijgen, met deskundige begeleiding van een specialistisch thuiszorgteam. Wij adviseren over de behandeling en vervolgen deze zo nodig nog aan de hand van de bloedcontroles. Het is prettiger voor de patiënt en geeft ruimte in het ziekenhuis voor  andere patiënten.”

En toen was er het coronavirus…

“Vanuit Italië zagen we de pandemie steeds dichterbij komen. We hebben ons schrap gezet voor een ‘tsunami’ en de zorg zo goed en maximaal mogelijk ingericht. Het is voor ons allemaal een nieuw virus, vergelijkbaar met het griepvirus maar met een ander ziektebeeld, waar we nog veel over leren. Het waren spannende maanden. Drie patiënten op één avond naar de Intensive care, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Het aantal patiënten, ook uit andere regio’s, nam toe. De IC raakte vol, gaan we het redden? Samen met artsen van andere specialismen hebben we de schouders eronder gezet. Die samenwerking gaf, gek misschien, ook veel energie. Ondanks de intensieve dagen, de soms ernstig zieke patiënten en de ongekende omstandigheden. Gelukkig is het bij ons in het Flevoziekenhuis goed beheersbaar gebleven.”

Hoe denkt u dat het verder gaat?

“Het is nu gelukkig een stuk rustiger met het aantal coronapatiënten, maar het is afwachten hoe het verder gaat. Het virus zal hoe dan ook nog lange tijd onder ons zijn. Het treft individuen, in milde of ernstigere vorm, maar in zekere zin treft het ons allemaal. Iedereen heeft een mening over de maatregelen, heeft eigen interpretaties en in meer of mindere mate angst om ziek te worden. Dit alles loopt als een schaduw achter de ziekte aan. Vanuit mijn vak is dat beslist fascinerend. Ik verwacht een tweede, maar lagere golf. We zullen onze zorg hier de komende jaren op moeten inrichten.”

Ziet u ook winst?

“Vaak je handen wassen en hoesten in de elleboog zijn goede gewoonten die we hopelijk weten vast te houden. Ook het geen hand geven helpt ons nu enorm, al vind ik het zelf ook een lastige maatregel. Het is voor mij een uiting van aandacht, het begin en de afsluiting van een gesprek met een patiënt. Ik zeg dan maar dat ik graag een hand had gegeven, maar dat dat nu niet kan. Ik hoop  dat dat voor het gevoel hetzelfde is. Winst is dat er dankzij het verminderde contact en de 1,5 meter afstand een duidelijke daling is van bijvoorbeeld griep, buikgriep en oorontstekingen.”

Komt er een vaccin?

“Ja, dat hoop ik wel! Er wordt op verschillende plekken heel hard aan gewerkt. Verschillende typen  vaccins worden ontworpen en getest. Afhankelijk van hoe goed het vaccin uiteindelijk werkt en beschermt, zal het een belangrijke bijdrage kunnen leveren in de strijd tegen het virus. Maar ik vrees dat we geduld moeten opbrengen, voor het zover is.”

Hoe ontspant u, als het werk zo hectisch is?

“Ik ben net als iedereen meer thuis met mijn gezin. Sinds vorig jaar hebben we een huis met een tuin, daar geniet ik nu extra van. Lekker buiten rommelen en uitproberen wat er wel en niet lukt, dat is heel ontspannend.”

Waarom koos u voor het Flevoziekenhuis?

“Vanwege de fijne sfeer in het ziekenhuis en met collega’s onderling, ik hoorde hier goede verhalen over. De omvang van het ziekenhuis en de ambitie spraken me aan: we zijn niet heel groot, maar doen wel volop mee met ontwikkelingen in het land. Ook de diverse herkomst van de inwoners van Almere, met hun verschillende achtergronden en  verhalen vind ik als infectioloog interessant.”

Bent u  over 10 jaar nog dokter?

“Zo ver vooruitkijken is lastig. Ik hou er van om dit soort dingen open te laten… Maar ik vind mijn werk interessant en heb het erg naar mijn zin, dus dat zou zo maar kunnen!”