“Ik ben geen held, ik doe gewoon mijn werk”

“Toen ik na een paar vrije dagen terugkwam op de Intensive care, had zich een enorme metamorfose voltrokken. De Intensive care was omgevormd tot een IC voor alleen COVID-patiënten,  een aantal operatiekamers was ingericht voor ‘normale’ IC-patiënten.

We moesten de hele dienst in beschermende kleding gaan werken. Een ongemakkelijk, warm pak. Een muts, mondkapje, handschoenen en veiligheidsbril die bij elke ademhaling beslaat. Een sticker op de borst met onze naam. Collega’s herkennen elkaar alleen aan hun stem, loopje en klompen. Als de maskers afgaan, spreken de gezichten.

Al snel kregen we hulp van alle kanten. Collega’s van de operatieafdeling konden ons als ‘buddy’ komen helpen omdat er veel minder werd geopereerd. Ook oud IC-medewerkers en detacheerders versterkten ons team. Later kwamen er nog ambulancemedewerkers bij. Ook artsen en arts-assistenten van andere afdelingen kwamen helpen. Iedereen zette zijn schouders eronder, en nog steeds. De inzet en bereidwilligheid is groot en de saamhorigheid enorm.

Als IC-verpleegkundige moet je kunnen relativeren. Maar er zijn momenten waarop dit lastig wordt. Als patiënten die heel benauwd zijn maar nog wel aanspreekbaar, een laatste telefoontje kunnen plegen naar hun dierbaren voordat ze in slaap gebracht worden. Geen hand, kus of een laatste knuffel. Niet wetende of je überhaupt nog wakker wordt. Alleen wij in het pak, die er allemaal hetzelfde uitzien, kunnen hun hand vastpakken. Als familie niet op bezoek mag komen en je de verhalen van de familie over de patiënt niet kunt delen om de patiënt op deze manier een beetje te leren kennen. Soms hangen er een paar foto’s van familieleden en van de patiënt zelf die onherkenbaar is. We kunnen erover praten met het medisch maatschappelijk werk, dat is fijn.

We houden tijdens onze dienst voor elke patiënt een patiëntendagboek bij. Hoe ligt de patiënt erbij, wat is er gebeurd? Ook maken we soms een polaroid foto die we in het boekje stoppen. Wij doen dit voor de patiënt en zijn of haar familie, zodat zij na de IC-opname kunnen teruglezen wat er is gebeurd. Dit kan bijdragen aan de verwerking van de opname. Als de patiënt is overleden wordt het dagboekje meegegeven aan de nabestaanden.

We hebben op de IC de afspraak dat de contactpersonen dagelijks op een afgesproken tijd door de arts-assistenten worden bijgepraat over de situatie van hun partner of familielid. Als de patiënt wakker en van de beademing af is, kan dat ook via een videogesprek tussen de IC-verpleegkundige, patiënt en familie. Dat is best heftig en emotioneel, ook voor mij. Maar het is erg fijn om op deze manier iets voor het thuisfront te kunnen betekenen. Als een patiënt gaat overlijden, creëren we toch een mogelijkheid om afscheid te kunnen nemen van de patiënt.

Gelukkig kunnen er ook COVID-patiënten herstellen en kunnen zij worden overgeplaatst naar de verpleegafdeling. Een patiënt merkte lachend en verbaasd op, ik ben in Harderwijk in slaap gemaakt, word ik in Almere wakker… Daar doen wij het voor!

De laatste weken daalt het aantal corona-patiënten op de IC’s in Nederland gestaag, ook in het Flevoziekenhuis. Ik weet echt niet of we dit stand kunnen houden met de komende versoepeling van maatregelen, maar voorlopig ziet het er positief uit.

COVID 19 heeft een grote impact op mij en mijn collega’s en op onze gezinnen en familie. Ik ben niet bang om ziek te worden. Ik bescherm mij goed, dat leg ik ook uit aan mijn thuisfront. Maar mijn sociale contacten zijn beperkt. Ik voel me geen held, dit is gewoon mijn werk. Alleen de hectiek en emoties zijn heftiger en soms bizar. Omdat patiënten alleen zijn, soms uit een ander deel van het land komen, wij onherkenbaar in pak met masker rondlopen en de familie en dierbaren niet aanwezig kunnen zijn. De support van ondernemers, particulieren acute ketenpartners en kinderen in de vorm van eten, presentjes, kaarten, applaus etc., dat is overweldigend.

Ik ben trots op mijn collega’s, en dankbaar voor de steun van alle collega’s in het ziekenhuis. Niet apart maar samen sterk!”

Elma Litz, IC-verpleegkundige