"Ik kan weer wandelen met mijn dochter"

“Ik ben een emotie-eter. Door allerlei omstandigheden waren er in de loop der tijd steeds meer kilo’s bijgekomen. Diëten liepen steeds op niets uit. Op mijn zwaarste moment, in 2018, woog ik 130 kg. Door mijn overgewicht kon ik steeds minder doen. Ik werk bij een kinderdagverblijf, maar gewoon even bij een kindje op de grond gaan zitten was al een hele uitdaging.

Ook simpele dagelijkse bezigheden vielen me zwaar. Als ik met de wasmand twee trappen op liep, dan stond ik boven te hijgen. Op een terrasje was ik altijd bang dat mijn stoel het zou begeven. En leuke dingen ondernemen met mijn dochter werd steeds lastiger. We zijn allebei dol op pretparken, maar de laatste keer in de Efteling kon ik niet eens mee in de achtbaan. De veiligheidsbeugel ging niet dicht. Ik kon wel door de grond zakken!"

Het roer om

"In 2019 besloot ik dat het roer om moest. De huisarts verwees me naar het Flevoziekenhuis voor een gastric bypass. Zo’n operatie is onderdeel van een uitgebreid traject. Zo bezocht ik samen met mijn man twee informatiebijeenkomsten en had ik gesprekken met onder meer een bariatrisch verpleegkundige, psycholoog, anesthesist en diëtiste. Onder begeleiding van een fysiotherapeut startte ik met een sportprogramma en een diëtiste begeleidde me bij een intensief afvaltraject.

Na vier maanden was ik al behoorlijk wat kilo’s kwijt en was het tijd voor de operatie. Dat was best pittig, maar eenmaal thuis begon het pas écht. Je moet anders gaan eten en jezelf een compleet nieuwe leefstijl aanleren. Ik ben dagelijks gaan wandelen, soms zelfs twee keer per dag, en dat doe ik nu nog steeds. Het is vooral een kwestie van zelf doen, maar ik ben fantastisch begeleid door de professionals in het Flevoziekenhuis. Als ik het moeilijk had kon ik terecht bij de psycholoog. En nog steeds ga ik regelmatig naar de diëtiste. Zij motiveert me enorm."

Vrijheid

"Ik had het niet durven dromen: in twee jaar tijd ben ik ongeveer 70 kg kwijtgeraakt. Mijn nieuwe gewicht geeft me zoveel vrijheid. Toen ik voor het eerst in een kledingzaak bij de reguliere maten terechtkon, was dat best een emotioneel moment. Het is zo fijn dat ik nu overal kan slagen waar ze leuke kleding verkopen. Sommige mensen herkennen me niet eens. Laatst was ik samen met mijn man op een feestje bij een vriendin en toen zei haar schoonmoeder: “Wat leuk dat Marcel er ook is met zijn nieuwe vriendin.” We hebben er met z’n allen ontzettend om gelachen."

Op mijn werk is er een wereld voor me opengegaan. Ik kan nu zonder moeite actieve spelletjes doen met de kinderen of de veters van hun schoentjes strikken. Ook mijn dochter en ik zijn de schade aan het inhalen. Vorige zomer zijn we naar de Efteling geweest, we zijn gaan klimmen in een klimbos en een dagje gaan suppen. Pasgeleden trok ze me in een jolige bui op schoot. “Nu kan het eindelijk”, lachte ze.

Andere feestmomenten

De afgelopen twee jaar waren soms best zwaar en door mijn prikkelbare darmsyndroom kan ik nog steeds niet alles eten. Vroeger was eten een feest voor me, maar dat heb ik losgelaten. Er zijn nu andere feestmomenten. Bijvoorbeeld een ritje in de achtbaan samen met mijn dochter. Of dat ik elke dag kan kiezen wat ik wil dragen: een skinny jeans, een mooie jurk of een leuk rokje. Het is het allemaal dubbel en dwars waard."