“Ik moest vechten om lucht te krijgen”

“Toen ik op een woensdag na mijn werk thuiskwam, begon ik me plotseling grieperig te voelen. Ik had spierpijn en hoofdpijn, en drie dagen later voelde ik me nog steeds niet goed. Ik was vermoeid en kortademig. De huisarts vermoedde meteen corona. Het zuurstofgehalte in mijn bloed was 92%, dat is erg laag. Een paar dagen later bleek het nog verder gedaald te zijn naar 84%. Ik werd direct opgehaald door een ambulance en naar het Sint Jansdal in Harderwijk gebracht. Mijn vrouw mocht niet mee.

De mensen in de ambulance droegen mondkapjes en beschermende brillen. Ook op de Spoedeisende hulp droeg iedereen beschermende kleding. Ik kreeg direct een CT-scan en werd naar een geïsoleerde corona-afdeling gebracht. De verpleegkundige zei: ‘Als het niet meer gaat, dan brengen we je in slaap.’ Daar had ik op dat moment nog geen behoefte aan, maar de volgende dag voelde het alsof ik continu in een zakje zat te ademen. Ik moest vechten om lucht te krijgen. ‘Maak mij maar weg,’ zei ik. Pas veertien dagen later werd ik weer wakker, in het Flevoziekenhuis.

Ik kan me niets herinneren van die twee weken. De dag nadat ik in coma ben gebracht, ben ik vanuit Harderwijk naar Almere verplaatst omdat ze in Harderwijk niet voldoende bedden hadden. Daar heb ik niets van meegekregen. Ik ben nooit bang geweest, maar achteraf hoorde ik dat het voor mijn familie en vrienden wel een spannende tijd was. Vooral mijn vrouw vond het moeilijk dat ze niet bij me op bezoek kon. Elke dag werd mijn familie door het ziekenhuis gebeld. Ook hielden ze een boekje bij waarin alle bijzonderheden werden genoteerd.

Rond de paasdagen ging het erg slecht met mij. Pas toen het derde antibioticum aansloeg, ging het snel beter. De dag nadat ik wakker was geworden, mocht ik terug naar de zaal. Ademhalen ging weer goed, maar lichamelijk was ik een wrak. Toen ik probeerde te staan, zakte ik meteen door mijn benen. In twee weken tijd ben ik 12 kilo kwijtgeraakt en was een flink deel van mijn spiermassa verdwenen. Mijn conditie was helemaal weg. Je bent als het ware een grote baby die alles weer moet leren. De fysiotherapeut kwam tweemaal per dag langs om me letterlijk weer op de been te helpen. Gelukkig ging het elke dag een stukje beter. Ik mocht na een paar dagen naar huis en kon  eindelijk mijn vrouw en kinderen weer zien en vasthouden. Inmiddels ben ik zes weken thuis en het herstel verloopt voorspoedig. Binnenkort ga ik weer een paar uurtjes werken, kijken hoe dat gaat. 

De nazorg vanuit het ziekenhuis is erg goed geregeld. In het begin ben ik elke week gebeld door de verpleegkundige, maatschappelijk werkster, fysiotherapeut en diëtist. Ook heb ik oefeningen meegekregen voor fysiotherapie. Daarnaast loop en fiets ik regelmatig, dat bouw ik stukje bij beetje op. Verder krijg ik begeleiding van een ergotherapeut. En ik slik trombosetabletjes, want veel coronapatiënten hebben last van trombose.

Ik heb een uitnodiging gekregen om binnenkort samen met mijn vrouw op de IC te komen kijken. Dan kunnen we allebei zien waar ik al die tijd heb gelegen. Het klinkt misschien gek, maar ik kijk er best naar uit. Ik heb geen idee waar ik corona heb opgelopen. Ik heb geen medisch verleden en ik was altijd fit, dus ik vraag me nog steeds af hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik zou dan ook willen zeggen: pas vooral goed op en houd rekening met die anderhalve meter. Je ziet het, ook gezonde mensen kunnen heel ziek worden van corona.”